Waar we in Europese steden te kampen hebben met overvolle steden en files, zullen deze problemen zich in de nieuwe hoofdstad van Myanmar niet zo snel voordoen. Deze stad is helemaal gebouwd en ingericht om voorbereid te zijn op haar toekomst als metropool. Helaas is die tijd nog niet aangebroken en laat de toekomst nog even op zich wachten, met als gevolg dat op dit moment de stad uitgestorven straten kent.
…………………..
De speciaal gebouwde stad Naypyidaw, dit jaar een decennium oud, is helemaal super-sized ontworpen om als nieuwe hoofdstad te fungeren. De omvang van deze surrealistische stad is naar schatting 4800 vierkante kilometer. Om dat even in perspectief te plaatsen; dat is zes keer de grootte van New York City. De stad beschikt over alle voorzieningen die men zich in deze tijd kan wensen; snel openbaar Wi-Fi, golfbanen, een dierentuin met complete airconditioning voor het pinguïnreservaat en een 20-baans snelweg. Alles lijkt op het eerste gezicht veel belovend, maar het enige wat Naypyidaw nog niet lijkt te hebben, zijn de mensen die daadwerkelijk gebruik gaan maken van deze voorzieningen.
………………….
De hoofdstad moest vooral een bruisende plek worden, weg van de overbevolking en files van Rangoon (de grootste stad van Myanmar). Alle overheidsgebouwen van het land zijn in deze stad te vinden, en moest hierom ook de uitstraling krijgen van een veel welvarende plek dan Rangoon en Mandalay (de op één na grootste stad van Myanmar). De stad moest veel ambtenaren trekken en dit is dan ook één van de reden waarom er ook zoveel recreatiemogelijkheden te vinden zijn voor haar welvarende inwoners. Naast de dierentuin en de vele golfbanen, hebben de planologen en architecten ook een resort met waterglijbanen, een spa, een strand aan een kunstmatig meer en een internationaal vliegveld aangelegd. Het zou je bijna doen vergeten dat je je bevindt in één van de armste landen van Zuidoost-Azië. Alleen is die realiteit toch echt te merken doordat deze faciliteiten maar weinig worden gebruikt. Door de grote verschillen tussen arm en rijk, kunnen alleen de rijkste ambtenaren zich deze uitjes permitteren. Ook de wegen, die zijn ingericht op het gebruik van veel autovervoer, blijven onbenut, doordat het grootste gedeelte van de bewoners van de stad, zich helemaal geen auto kunnen veroorloven. De stad is op dit moment alles behalve bruisend, wat als gevolg heeft dat de stad ook niet snel nieuwe inwoners trekt. Wat weer de vicieuze cirkel versterkt van een bijna lege 20-baans snelweg en de lege aankomsthallen op het hypermoderne internationale vliegveld.
………………….
Waarom de stad precies gebouwd is, is niet helemaal duidelijk. De oorsprong van de stad is vertroebeld in geruchten en speculaties. Naypyidaw wordt vaak vertaald als ‘Zetel van de Koning’. Sommigen beschrijven de stad als een project voor de ijdelheid van de voormalige militaire leider,Than Shwe. Velen geloven dat de ‘gedurfde’ naam van de stad reflecteert op de “illusies van grootheid of.. misschien een ander teken van Than Shwe’s dementie”, volgens een diplomaat uit de Amerikaanse regering in 2006 (in een document wat gepubliceerd is op de site van Wikileaks). Een andere theorie stelt dat de regering van Myanmar de hoofdstad meer in het binnenland van het land wilde hebben, uit angst voor een Amerikaanse invasie. Dit heeft als gevolg dat de zetel van de militaire en politieke macht nu dichter bij onrustige regio’s in het binnenland zit waar separatistische bewegingen en etnische groepen aandringen op meer rechten voor onderdrukte minderheden. De regering van Than Shwe geven echter de verklaring dat de verhuizing naar Naypyidaw in hetzelfde kader kan worden gezien met andere verplaatste hoofdsteden van de wereld zoals het nieuwe Canberra (Australië) of Brasilia (Brazilië). Het gerucht gaat dat de stad in totaal vier miljard dollar heeft gekost om te bouwen, en dat in een land dat bijvoorbeeld slechts 0,4% van zijn BBP uitgeeft aan de gezondheidszorg voor haar bevolking.
………………….
Een ander voorbeeld van deze stad met ‘vooruitziende blik op de toekomst’ is de 20-baans snelweg. Het is een 587 kilometer lange weg die de drie belangrijkste steden in het land verbindt. De weg is in 2010 geopend en heeft ervoor gezorgd dat de reistijd tussen Rangoon en Mandalay nog maar zeven uur is. Voorheen kostte dit dertien uur met de trein en zestien uur met de oude autoweg. Op zondag is de nieuwe snelweg echter bijna helemaal leeg en stil. Afgezien van af en toe een auto of vrachtwagen met tientallen passagiers achterin, als een soort geïmproviseerde minibus, zijn de twintig rijbanen helemaal leeg.
…………………
De snelweg voldeed echter bij opening al niet aan de internationale veiligheidsnormen en dit viel dan ook te merken. Er heeft zich een golf van ongevallen voorgedaan op de nieuwe weg sinds de opening hiervan. Dit nieuwe stukje infrastructuur heeft hierdoor de bijnaam ‘Death Highway’ gekregen. Waarom deze 20-baans snelweg is gebouwd, is eveneens een raadsel. Het gerucht gaat dat deze groots opgezette wegen zijn gebouwd zodat overheidsvliegtuigen daar in het geval van protesten of demonstraties konden landen. Vooralsnog lijkt de meest voor de hand liggende reden dat ook hier een te optimistische inschatting is gemaakt van vraag en aanbod.
………………….
Naypyidaw heeft nog een lange weg voor de boeg om het toonbeeld van het prachtige ‘nieuwe Myanmar’ te worden, wat de overheid zo graag ziet gebeuren. Voordat alle hypermoderne voorzieningen in de stad gebruikt gaan worden en de stad echt een bruisende hoofdstad zal worden, moet er toch echt eerst ingespeeld worden op een hoger welvaartsniveau van zijn inwoners zodat zij zich deze levensstijl ook echt kunnen permitteren.De stad lijkt een extreem voorbeeld te zijn van de planningstheorie dat wanneer men het aanbod creëert, de vraag ernaar vanzelf volgt. Helaas blijft deze tot nu toe uit en is de lege 20-baans snelweg daar een somber voorbeeld van. Zo zal de stad die volledig ingespeeld en klaar is voor de toekomst, nog even moeten afwachten tot dan ook echt die tijd van levendigheid is aangebroken.